Διεθνή Συνδικαλιστική Οργάνωση των Συνταξιούχων
της Παγκόσμιας Συνδικαλιστικής Ομοσπονδίας (ΠΣΟ)
Αγαπητοί συνταξιούχοι και
επιδοματούχοι του κόσμου.
ΑΠΡΊΛΗΣ 2020
Ως συλλογική ηγεσία της μοναδικής παγκόσμιας οργάνωσης που υπάρχει σήμερα, των συνταξιούχων και των επιδοματούχων της Διεθνούς Ένωσης Συνδικαλιστικών Οργανώσεων και Άλλων Ταξικών Οργανώσεων, που συνδέονται με την Παγκόσμια Συνδικαλιστική Ομοσπονδία (ΠΣΟ), απευθυνόμαστε σε όλους τους συνταξιούχους και επιδοματούχους στις 5 ηπείρους. Σε αυτό το κρίσιμο διάστημα της πανδημίας για την εργατική τάξη, τους λαούς, τους απόμαχους της δουλειάς, θεωρούμε αναγκαίο και σκόπιμο να επικοινωνήσουμε μαζί σας. Η δύσκολη περίοδος που περνάμε είναι μια ακόμη δοκιμασία για τους ανθρώπους του μόχθου αφού οι ζωές μας μπαίνουν σε μεγάλο κίνδυνο. Ήδη σε όλο τον κόσμο μετράμε εκατομμύρια ανθρώπους χτυπημένους από την πανδημία, καθώς και εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς, μέχρι τώρα, δίχως ακόμη να γνωρίζουμε πώς τα πράγματα θα εξελιχθούν.
Σε αυτή την ξεχωριστά δύσκολη περίοδο, χρειάζεται να προστατέψουμε τους εαυτούς μας, τους γύρω μας, γιατί αν δε το κάνουμε εμείς, κανένας άλλος δεν μπορεί να μας προστατεύσει. Η εμφάνιση της πανδημίας, η γρήγορη εξάπλωσή της, οι βαθιές συνέπειές της στην ανθρώπινη ζωή -ειδικά στις πιο αναπτυγμένες καπιταλιστικές οικονομίες- έφεραν στην επιφάνεια εκρηκτικά προβλήματα, τα οποία εξακολουθούσαν, πριν την εκδήλωσή της, αλλά σήμερα αναδείχθηκαν με τον πιο τραγικό τρόπο.
Η πανδημία κατέρριψε πολλούς μύθους του καπιταλιστικού συστήματος, με χαρακτηριστικότερους αυτούς που αφορούν στα _«ισχυρά»_ εθνικά συστήματα
υγείας, κατά τα άλλα. Η αλήθεια είναι ότι στο σάπιο εκμεταλλευτικό σύστημα, όπως όλα υποτάσσονται στη λογική του κέρδους, έτσι συμβαίνει και με το κοινωνικό αγαθό της Δημόσιας Υγείας, που το έριξε στο λάκκο των λεόντων της εμπορευματοποίησης, διαλύοντας τις δημόσιες δομές της, σε όφελος των ιδιωτικών συμφερόντων. Οι καπιταλιστές σε όλο τον κόσμο, οι κυβερνήσεις και τα φιλικά, σε αυτούς, μέσα μαζικής ενημέρωσης, μας λένε, ότι αυτή την περίοδο _«χρειάζεται εθνική ενότητα γιατί πολεμάμε έναν αόρατο, αταξικό εχθρό. Ο ιός δεν ξεχωρίζει φύλο, εισόδημα, φυλή και έθνος»._ Από τις πρώτες στιγμές που ο COVID 19 εμφανίστηκε, αυτή η προπαγάνδα πρυτανεύει σε όλο τον κόσμο, με διάφορες παραλλαγές. Είναι έτσι όμως; Σίγουρα όχι!
Για παράδειγμα, ένας εργαζόμενος, σε αυτές τις συνθήκες, που εξακολουθεί να πηγαίνει στη δουλειά, προκειμένου να μη χάσει το μεροκάματο και στοιβάζεται στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς ή στο χώρο εργασίας, είναι πιθανότερο να κολλήσει τον ιό, σε σχέση με το μεγαλοεργοδότη, ο οποίος μπορεί να παρακολουθεί την εξέλιξη της κερδοφορίας του αλλά και της επιδημίας, από απόσταση, σε κάποιο πολυτελές σαλέ, πολλά χιλιόμετρα μακριά. Ακόμα όμως, κι αν αρρωστήσουν, την ίδια πρόσβαση θα έχουν, αυτοί οι δύο, στο εμπορευματοποιημένο και ιδιωτικοποιημένο σύστημα Υγείας; Αλλά μήπως και στις συνέπειες της επιδημίας, είναι όλοι ίσοι; Όχι βέβαια!
Σήμερα είναι αδιαμφισβήτητο ότι η υγεία του λαού, η φροντίδα, η προστασία και η ασφάλεια είναι ασυμβίβαστες με το καπιταλιστικό κέρδος, το αδηφάγο κεφάλαιο, τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής. Επομένως ή θα επιβληθούν λύσεις με βάση τις πραγματικές ανάγκες του λαού ή ο λαός, θα υποφέρει. Θα ζει σε άθλιες συνθήκες, θα πληρώνει συνεχώς από το υστέρημά του, για να θησαυρίζουν οι λίγοι και εκλεκτοί του κεφαλαίου. Γι’ αυτό τώρα, δε μένουμε σιωπηλοί απέναντι σε όσους χρησιμοποιούν την πανδημία, ως ευκαιρία, για να φορτώσουν, για άλλη μια φορά, τη νέα καπιταλιστική κρίση, στους ώμους μας. Είναι κρίσιμο, για εμάς, ο λαός, να μη βγει απλά από το σπίτι του όταν τελειώσει η πανδημία, αλλά να βγει δυναμικά στο προσκήνιο. Να μην πληρώσει και αυτή την κρίση. Να σημαδέψει σωστά τον ορατό εχθρό, τον πραγματικό κίνδυνο, για όλους τους λαούς του κόσμου, που είναι ο καπιταλισμός στο ανώτερο στάδιό του, τον ιμπεριαλισμό!
Είναι χρήσιμο να γνωρίζουμε ότι αυτό που ζούμε σήμερα δε θα είναι μια σύντομη παρένθεση. Δεν πρόκειται να επιστρέψουμε στο σημείο που βρισκόμασταν πριν ληφθούν τα μέτρα για την πανδημία. Ο κίνδυνος για το λαό δεν περιορίζεται μόνο στην πανδημία. Αφορά στο μεγάλο κύμα της φτώχειας, της ανεργίας και της κατεδάφισης εργατικών και συνταξιουχικών - ασφαλιστικών δικαιωμάτων, που φέρνει η επίθεση του κεφαλαίου σε άνδρες, γυναίκες, την νέα γενιά στο έδαφος αυτής της νέας κρίσης, μια ακόμα κρίση από τις πολλές που γνωρίζει ο καπιταλισμός (όπως είχε προβλέψει ο Καρλ Μαρξ) πριν από την
καταστροφή του. Άλλωστε, αυτό ομολογούν ακόμα και οι πιο σημαντικοί ιμπεριαλιστικοί οργανισμοί (ΟΟΣΑ, ΔΝΤ, κ.λπ.). Προβλέπουν ότι το βάθος και η διάρκεια της νέας κρίσης θα είναι μεγαλύτερη απ' την αντίστοιχη του 2008 – 2009. Το είπαν ήδη αυτό στη συνάντηση στο Νταβός φέτος το Γενάρη. Ήδη μετράμε νέα εκατομμύρια ανέργων τόσο στις
μητροπόλεις του καπιταλισμού ή σε μικρότερες χώρες.
Οι διεθνείς εξελίξεις είναι ραγδαίες. Το μέλλον της Ευρωζώνης γίνεται όλο και πιο αβέβαιο. Τα μεγάλα κέντρα του καπιταλισμού, ΗΠΑ και Ευρωπαϊκή Ένωση, χάνουν διαρκώς το υποτιθέμενο κύρος τους, με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα τις εγκληματικές ελλείψεις στον τομέα της Δημόσιας Υγείας και από την έλλειψη συντονισμού σε ευρωπαϊκό επίπεδο, που και αυτός δεν είναι άδολος από τα διαφορετικά συμφέροντα που συγκρούονται σε κάθε χώρα μέλος της. Είναι φυσικό, η ΕΕ έχει δημιουργηθεί για να αυξήσει τα κέρδη των πολυεθνικών που την ελέγχουν και όχι για να βελτιώσει τις συνθήκες ζωής των πολιτών. Ακόμα και οι συγκρούσεις ανάμεσα στα ιμπεριαλιστικά κέντρα, για το ποιος, από τους οικείους, μονοπωλιακούς ομίλους, θα ανακαλύψει πρώτος φάρμακο ή εμβόλιο ενάντια στην πανδημία για την εξασφάλιση περισσότερου κέρδους, δείχνει τη βαρβαρότητα του καπιταλισμού. Επίσης, πολλές αστικές πολιτικές δυνάμεις, με πρώτους τους σοσιαλδημοκράτες - και όχι μόνο - προβάλλουν _«νέες - σωτήριες λύσεις» _καθότι αντιλαμβάνονται ότι θα αυξηθεί η λαϊκή δυσαρέσκεια.
Προσπαθούν να πείσουν τους λαούς ότι θα σωθούν από τη μεγαλύτερη κρατική παρέμβαση, ή την επιστροφή στον κεϊνσιανισμό ή τα ευρωομόλογα στην ΕΕ.
Όμως, τα περιβόητα _«σύγχρονα όπλα τους»,_ όλων των κυβερνητικών σχημάτων του εκμεταλλευτικού συστήματος και των Κεντρικών Τραπεζών, μετατρέπονται γρήγορα σε «σφεντόνες» που αδυνατούν να ανακόψουν την εκδήλωση της νέας διεθνούς κρίσης.
Η αλήθεια είναι ότι η παρέμβαση του αστικού κράτους, μεγαλύτερη ή μικρότερη, υπηρετεί πάντοτε τα συμφέροντα του κεφαλαίου σε βάρος του λαού. Τη σημερινή αύξηση των κρατικών δαπανών και τα νέα δάνεια που θα καρπωθούν οι μεγάλοι μονοπωλιακοί όμιλοι, θα κληθούν να πληρώσουν και πάλι οι εργαζόμενοι. Ο λαός θα κληθεί ξανά να σφίξει το ζωνάρι και να _«βάλει πλάτη»_ για να ανακάμψει γρήγορα η κερδοφορία του κεφαλαίου. Με σκοπό βέβαια να στηριχτούν, στη συνέχεια και οι νέες ιδιωτικές επενδύσεις σε διάφορους κλάδους και να συνεχίσουν να συγκεντρώνονται τα πλούτη σε όλο και λιγότερους. Ο λόγος που επιλέγουν σήμερα επεκτατική δημοσιονομική και νομισματική πολιτική, οι κορυφαίοι συντηρητικοί πολιτικοί, σε Ευρώπη και ΗΠΑ, είναι γιατί αυτή ανταποκρίνεται στις νέες ανάγκες του κεφαλαίου, σε συνθήκες μεγάλης συρρίκνωσης της παραγωγής και της κατανάλωσης και σε αδυναμία πολλών τραπεζικών ομίλων να παίξουν το ρόλο τους (αυτοί που δήθεν θα βοηθήσουν στην καλή λειτουργία της οικονομίας, γιατί στην πραγματικότητα οι ιδιωτικές τράπεζες υπάρχουν –όπως ό,τι είναι ιδιωτικό- μονάχα για να αυξάνουν τα μεγάλα κέρδη των ιδιοκτητών τους).
Ωστόσο, τα νέα κρατικά δάνεια, η αναβολή στην πληρωμή φόρων, η παροχή ρευστότητας απ' τις Κεντρικές Τράπεζες, δεν μπορούν να ματαιώσουν την εκδήλωση της νέας κρίσης, διότι δεν εξαλείφουν τη βαθύτερη αιτία της, είναι μια νέα κρίση, από τις κυκλικές και διαρθρωτικές κρίσεις του καπιταλισμού. Δηλαδή, το μεγάλο μέγεθος υπερσυσσωρευμένου κεφαλαίου, που δεν μπορεί να επενδυθεί σήμερα με ικανοποιητικό ποσοστό κέρδους σ’ αυτόν τον καπιταλισμό που χάνει τις δυνάμεις του. Αυτό το επιβεβαιώνουν, η επιβράδυνση της διεθνούς οικονομίας πριν την εμφάνιση του κορονοϊού, τα υπερχρεωμένα κράτη και οι προβληματικοί τραπεζικοί όμιλοι. Αυτή η πραγματικότητα είχε ήδη αναγγελθεί από φιλικά διακείμενους στον καπιταλισμό οικονομολόγους και είχε αναλυθεί στη συνάντηση στο Νταβός που προαναφέραμε. Η πανδημία του κορονοϊού δεν δημιούργησε, αλλά επιτάχυνε δραματικά αυτή την πορεία προς την εκδήλωση νέας κρίσης στην καπιταλιστική οικονομία. Η αλήθεια είναι ότι μαγικές λύσεις εξόδου απ' την κρίση εντός των τειχών του συστήματος, δεν υπάρχουν.
Οι εξελίξεις αυτής της περιόδου είναι διδακτικές. Αποκαλύπτουν ότι πίσω απ' τα απατηλά συνθήματα της «ευρωπαϊκής αλληλεγγύης» και των «ευρωπαϊκών αξιών» κρύβεται ο αδυσώπητος ανταγωνισμός των αστικών τάξεων που συγκροτούν την ιμπεριαλιστική συμμαχία της ΕΕ. Ανταγωνισμός που δυναμώνει όσο αυξάνει η απόκλιση συμφερόντων στο σκληρό πυρήνα της Ευρωζώνης μεταξύ Γερμανίας, Γαλλίας και Ιταλίας, λόγω της ανισόμετρης εκδήλωσης της κρίσης και των συνεπειών της.
Στη φάση που βρισκόμαστε, κάθε αστική τάξη εξετάζει το κόστος μιας «μετωπικής σύγκρουσης» που μπορεί να αποσταθεροποιήσει τη συνοχή της Ευρωζώνης και τις εναλλακτικές δυνατότητές της. Ιδιαίτερα το γερμανικό αστικό πολιτικό σύστημα εξετάζει τις συνέπειες στην περίπτωση αποσταθεροποίησης της Ευρωζώνης μετά το Brexit και καθώς οξύνεται ο ανταγωνισμός της Γερμανίας με τις ΗΠΑ και την Κίνα, για να καθορίσει τα επόμενα βήματά της και τους αναγκαίους συμβιβασμούς.
Πάνω απ' όλα, οι εξελίξεις διαλύουν το μύθο ότι η ΕΕ μπορεί να αποτελέσει ασπίδα των λαών απέναντι στην κρίση. Όλες οι προαναφερόμενες διαπραγματεύσεις και αντιθέσεις δείχνουν ότι την κρίση θα πληρώσει ξανά ο λαός. Με ή χωρίς ευρωομόλογα, για τους εργαζόμενους προβλέπονται αντιλαϊκές πολιτικές διαρκείας. Οι εξελίξεις θα αξιοποιηθούν ως ευκαιρία για να αυξηθεί ο βαθμός εκμετάλλευσης, να επεκταθούν οι ελαστικές εργασιακές σχέσεις, να γίνει ακόμα πιο φθηνή η εργατική δύναμη. Εκείνος, που σταθερά πληρώνει, τόσο σε περίοδο καπιταλιστικής κρίσης ή ανάπτυξης, είναι ο λαός. Μόνο αυτός, με επικεφαλής την εργατική τάξη, μπορεί να δώσει λύσεις σε όφελός του.
Ακόμη και σήμερα, 30 χρόνια μετά την αντεπανάσταση στην Σοβιετική Ένωση και τις σοσιαλιστικές χώρες, μένουν αποτυπώματα από τις κατακτήσεις του σοσιαλισμού στις χώρες αυτές. Οι κατακτήσεις αυτές επηρέασαν θετικά και τους λαούς καπιταλιστικών χωρών, οι οποίοι, με τον αγώνα τους, υποχρέωσαν τις κυβερνήσεις τους να πάρουν ορισμένα θετικά μέτρα. Η αποστολή γιατρών από, την αποκλεισμένη Κούβα στην Ιταλία και πολλές άλλες χώρες, οι υποδομές Υγείας σε χώρες όπως η Γερμανία, που στην περίοδο του σοσιαλισμού, ως Γερμανική Λαϊκή Δημοκρατία ήταν επιβεβλημένο να διαθέτει μονάδες υγείας, ακόμα, και ο τρόπος διαχείρισης της πανδημίας στην Κίνα σήμερα, φανερώνει τα σοσιαλιστικά απομεινάρια. Όμως την ίδια στιγμή από τις αστικές κυβερνήσεις (ανεξάρτητα από το πώς αυτές αναπροσδιορίζονται πολιτικά, νεοφιλελεύθερες, σοσιαλδημοκρατικές, αριστερές,), ξοδεύονται εκατοντάδες δισεκατομμύρια σε εξοπλιστικά προγράμματα του ΝΑΤΟ και άλλων ιμπεριαλιστικών οργανισμών, για την εξυπηρέτηση των ιμπεριαλιστικών πολέμων που γίνονται σε πολλές περιοχές της υφηλίου, τις επεμβάσεις και τους αποκλεισμούς χωρών, ή της ιμπεριαλιστικής ειρήνης που επιβάλουν με το πιστόλι στον κρόταφο των λαών. Χρήματα που είναι βγαλμένα από την εργασία δισεκατομμυρίων εργατών που θα τους επέτρεπαν να έχουν καλή υγεία, σχολεία, κοινωνικές δομές, κατοικίες, κέντρα αποκατάστασης, γηροκομεία, ύδρευση, συντάξεις και πολλά άλλα που τα στερούνται.
Σήμερα όμως, δυστυχώς, αυτό το αντίπαλο δέος δεν υπάρχει. Οι λαοί θα πρέπει να βγουν από αυτήν την κρίση με πιο μεγάλη πείρα. Διότι γίνονται ακόμα πιο φανερά τα τεράστια αδιέξοδα του σημερινού εκμεταλλευτικού συστήματος. Είναι στο χέρι μας, στο χέρι των συνταξιούχων και των εργαζόμενων, ανδρών και γυναικών να οργανώσουμε τον αγώνα, τη δική μας κοινωνική συμμαχία. Να απαντήσουμε επιθετικά ποιος είναι τελικά αυτός που παράγει αυτόν τον τεράστιο πλούτο και πού βρίσκονται οι οικονομικοί πόροι που τους ιδιοποιούνται λίγοι. Η διεκδίκηση και η προβολή πολλών και ως ένα βαθμό νέων μορφών πάλης, μέσα σε αυτές τις ειδικές περιοριστικές συνθήκες, είναι βασικός όρος για την προετοιμασία της λαϊκής αντεπίθεσης και με μεγαλύτερη ένταση από σήμερα και μπρος. Η προώθηση μέτρων διεκδίκησης και ανακούφισης για τους μισθωτούς ιδιωτικού και δημόσιου τομέα, για τους αυτοαπασχολούμενους επαγγελματίες - βιοτέχνες - εμπόρους, επιστήμονες με μπλοκάκι, αγρότες, γυναίκες, τα παιδιά των λαϊκών οικογενειών και ιδιαίτερα για τους συνταξιούχους – επιδοματούχους, (ως ομάδα υψηλού κινδύνου) για την προστασία της υγείας του λαού, την παιδεία, τον πολιτισμό, την αποκατάσταση των δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών, την κατάργηση των νόμων περιορισμού της συνδικαλιστικής και πολιτικής δράσης, τον περιορισμό της εντεινόμενης καταστολής, συνδέονται άμεσα με την αποκάλυψη των αιτιών, των μεγάλων ευθυνών και την αναγκαιότητα να πέσουν τα βάρη της νέας αυτής κρίσης στο κεφάλαιο. Όχι στην εργατική τάξη και στα λαϊκά στρώματα. Με ταυτόχρονη κατάργηση όλων των αντιλαϊκών μέτρων, δίνουμε τη μάχη για να μην πέσει ο λαός στην παγίδα της αναμονής. Σήμερα, που ξεδιπλώνεται ακόμα περισσότερο η επίθεση του κεφαλαίου. Σήμερα, που γίνεται πλύση εγκεφάλου απ' τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης για να πειθαρχήσει παθητικά ο εργαζόμενος στις αντιλαϊκές επιλογές της αστικής τάξης. Σήμερα, που προσπαθούν να μας πείσουν ότι τάχα πολεμάμε όλοι μαζί τον «αόρατο εχθρό».
Το σύνολο των εξελίξεων φωτίζει την ιστορική χρεοκοπία του καπιταλισμού που σαπίζει, όπως είχε ήδη προβλέψει ο Μαρξ. Αυτός είναι ο ορατός εχθρός. Αυτός ακυρώνει τις μεγάλες επιστημονικές και τεχνολογικές δυνατότητες που υπάρχουν σήμερα για να ζήσουμε ζωή με ασφάλεια. Δεν είναι της μοίρας γραφτό να πεθαίνουν άνθρωποι διότι δεν υπάρχουν επαρκείς μονάδες εντατικής θεραπείας, κρεβάτια, γιατροί, νοσοκόμοι, αναπνευστήρες ή να γίνεται επιλογή ποιος ασθενής θα ζήσει και ποιος θα πεθάνει. Την ίδια στιγμή χιλιάδες γιατροί και νοσοκόμοι είναι άνεργοι και δεν προσλαμβάνονται, ενώ ιδιωτικοί όμιλοι μένουν στο απυρόβλητο για την κερδοφορία τους. Δεν είναι φυσικό φαινόμενο οι οικονομικές κρίσεις, η ανεργία και η φτώχεια. Μπορούμε να ζήσουμε χωρίς την καθημερινή ανασφάλεια για το αν την επόμενη μέρα θα έχουμε δουλειά, αν θα μπορούμε να διασφαλίσουμε τη μόρφωση των παιδιών και τα φάρμακα της οικογένειας, αν θα έχουμε συντάξεις.
Όλες αυτές τις ανάγκες το κίτρινα συνδικάτα σε όλο τον κόσμο τις υποτάσσουν στις ανάγκες της κερδοφορίας του κεφαλαίου. Ανοιχτά και όχι συγκαλυμμένα σε όλα τις διεθνής συναντήσεις ή τις εθνικές, με τους εργοδότες ή σε κάθε ευκαιρία μέσα από τις διαδικασίες των κοινωνικών διαλόγων ή του κοινωνικού εταιρισμού γίνονται βασικοί στυλοβάτες των
καπιταλιστών για την παραπέρα πιο στυγνή εκμετάλλευση των εργαζομένων.
Σε αντίθεση κατεύθυνση, με βάση το πρόγραμμα διεκδικήσεων της ΠΣΟ το συνταξιουχικό κίνημα σε όλο τον κόσμο διεκδικεί αιτήματα για τους απόμαχους της δουλειάς σύμφωνα με τις πραγματικές ανάγκες των συνταξιούχων σύμφωνα με τον πλούτο που έχουν παράξει στο εργασιακό τους βίο για να εκπληρώνουν τις σύγχρονες ανάγκες τους και όχι τις ανάγκες του κεφαλαίου και των τραπεζιτών. Πλούτο που συνεχίζουν να παράγουν ανελλιπώς οι εργαζόμενοι.
Σε αυτή την βάση διεκδικούμε:
· Να έχουν το δικαίωμα της συνταξιοδότησης και να αποδίδεται σύνταξη σε όλους τους εργαζόμενους και τις εργαζόμενες σε όλο τον κόσμο υποχρεωτικά.
· Όλα τα ασφαλιστικά συστήματα σε όλο τον κόσμο να είναι αποκλειστικά δημόσια, με χρηματοδότηση όλων των αναγκών των συνταξιούχων από το κράτος και τους εργοδότες.
· Μείωση των ορίων ηλικίας για συνταξιοδότηση σε όλους τους εργαζόμενους και εργαζόμενες, με ακόμη μειωμένα όρια για τις γυναίκες.
· Αξιοπρεπείς συντάξεις που να καλύπτουν τις ανάγκες μας και όχι προνοιακά βοηθήματα.
· Δημόσια σύγχρονα γηροκομεία με κατάλληλο εξοπλισμό και προσωπικό.
· Ενίσχυση των προγραμμάτων βοήθεια στο σπίτι για ασθενείς ή ανήμπορους για
αυτοεξυπηρέτηση.
· Δημόσια σύγχρονα νοσοκομεία εξοπλισμένα, με ιατρικά μέσα, επαρκεί κρεβάτια και κρεβάτια σε μονάδες εντατικής θεραπείας.
· Μονάδες πρωτοβάθμιας υγείας, προληπτικής ιατρικής, με επάρκεια Ιατρικού και νοσηλευτικού προσωπικού. Όλα τα έξοδα των ασθενών και η χορήγηση φαρμάκων να είναι δωρεάν.
· Κρατικά δωρεάν προγράμματα για θεραπεία ασθενών που έχουν ανάγκη λουτροθεραπείας ή άλλων μορφών θεραπείας.
· Κρατικά δωρεάν πολιτιστικά προγράμματα για θεατρικές παραστάσεις.
· Την εξασφάλιση καθαρού νερού σε χώρες που υπάρχουν ανάγκες.
Σήμερα μπροστά στην βαρβαρότητα και τα αδιέξοδα του καπιταλισμού, αποδεικνύεται ξανά ότι ο σοσιαλισμός είναι αναγκαίος και επίκαιρος. Σήμερα όλοι μιλούν για τους αφανείς ήρωες που δίνουν τη μάχη στην πρώτη γραμμή, γιατρούς, νοσηλευτές, τους άλλους εργαζόμενους στον τομέα της υγείας (καθαρίστριες, τραπεζοκόμους, μεταφορείς, κλπ.), εργαζόμενους στα σούπερ μάρκετ, στην Ενέργεια, στις Τηλεπικοινωνίες, στις Μεταφορές. Αυτούς τους αφανείς ήρωες που παράγουν τον πλούτο, που κρατούν την κοινωνία όρθια, θα απελευθερώσει ο σοσιαλισμός απ' τα δεσμά της μισθωτής σκλαβιάς. Στο σοσιαλισμό ο εργαζόμενος θα παίζει ενεργό ρόλο στη λήψη, στην εφαρμογή και στον έλεγχο των αποφάσεων.
Θα απελευθερωθούν οι παραγωγικές δυνάμεις, γιατί σκοπός της παραγωγής θα
είναι πλέον οι ανάγκες της κοινωνίας και όχι το καπιταλιστικό κέρδος. Σ' αυτό το στέρεο έδαφος της κοινωνικής ιδιοκτησίας, ο επιστημονικός κεντρικός σχεδιασμός της παραγωγής θα βάλει τις κρίσεις στα αζήτητα. Θα δυναμώσει η διεπιστημονική διεθνής συνεργασία για τη γρήγορη παραγωγή εμβολίων και φαρμάκων, γιατί τα επιστημονικά επιτεύγματα, δεν θα είναι πλέον όπλο και εμπόρευμα στον ανταγωνισμό των μονοπωλιακών ομίλων.
Σε αυτές τις δύσκολες στιγμές για τους λαούς, έχουμε ιστορικό καθήκον για εμάς και για τα παιδιά μας να μείνουμε όρθιοι και υγιείς στο σώμα και στο μυαλό, να συμβάλλουμε με τον αγώνα και την πείρα μας να νικήσουμε το πραγματικό ένοχο της δυστυχίας των λαών που δεν είναι άλλος από τον Καπιταλισμό.
Με συντροφικούς ταξικούς χαιρετισμούς
Η συλλογική ηγεσία της ΤUI Συνταξιούχων
της ΠΣΟ
