Ο ΚΙΤΡΙΝΟΣ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΜΟΣ ΚΑΙ Η ΣΟΣΙΑΛΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΒΟΗΘΟΥΝ ΣΤΗΝ ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΤΟΥ ΦΑΣΙΣΜΟΥ

Ο ΚΙΤΡΙΝΟΣ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΜΟΣ ΚΑΙ Η ΣΟΣΙΑΛΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΒΟΗΘΟΥΝ ΣΤΗΝ ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΤΟΥ ΦΑΣΙΣΜΟΥ

Κάποιοι αναγνώστες μπορεί να θεωρήσουν λανθασμένο τον τίτλο αυτού του προβληματισμού.
Λυπάμαι που θα τους πω ότι κάνουν λάθος. Αυτό που λέει η παραπάνω φράση αποδεικνύεται από τη δραστηριότητα του κίτρινου συνδικαλισμού και της σοσιαλδημοκρατίας κατά τις τελευταίες δεκαετίες.
Ως ιδρυτής πολλών συνδικαλιστικών ομάδων και βετεράνος συνδικαλιστής, έχω διαπιστώσει ότι ο φασισμός αυτοσυγχαίρεται (στην πραγματικότητα έχει εργαστεί στο παρελθόν για να συμβεί αυτό) κάθε φορά που κάποιο ταξικό συνδικάτο μετατρέπεται  μέσα από την λειτουργία της ηγετικής του ομάδας, σε κίτρινο συνδικάτο.
Η σοσιαλδημοκρατία βοηθά στα παραπάνω και δημιουργεί ιδεολογική σύγχυση, αποκαλούν τους εαυτούς τους σοσιαλιστές, αλλά οι ηγέτες τους είναι φιλοκαπιταλιστές, αρνούμενοι την μαρξιστική ανάλυση της παγκόσμιας πραγματικότητας.
Οι σοσιαλδημοκράτες ηγέτες έχουν ήδη αποδείξει, το 1949, την υποταγή τους στα συμφέροντα του καπιταλισμού, βοηθώντας στην δημιουργία (εκτός από ένα μικρό μέρος της ΠΣΟ) της CIOSL (τώρα CSI) για να διαφοροποιηθούν από την πλειοψηφία της ΠΣΟ και να μην ενστερνιστούν τις λογικές και τις συνεπαγόμενες (με τις ανάγκες της παγκόσμιας εργατικής τάξης) αντιαποικιοκρατικές και αντιιμπεριαλιστικές θέσεις του ταξικού συνδικαλισμού.
Πρέπει εδώ, για να μην υπάρχει καμία παρεξήγηση, να ορίσουμε τι είναι (για μένα, και νομίζω ότι σε γενικές γραμμές για όλα τα μέλη της ΠΣΟ) κίτρινος συνδικαλισμός.
Ο κίτρινος συνδικαλισμός (ο δια ταξικός, ο οποίος επικεντρώνεται στην πραγματοποίηση Κοινωνικών Συμφώνων που επιβραδύνουν την μαχητική ικανότητα των εκμεταλλευόμενων, ο οποίος στηρίζει την σοσιαλδημοκρατία) είναι αυτός που δεν καταγγέλλει την ύπαρξη της ταξικής πάλης.
Μπορεί να γίνει αυτό με πολλούς τρόπους: 1) «Ξεχνώντας» να αναλύσει την οικονομική πραγματικότητα στην οποία παρεμβαίνει σαν συνδικάτο 2) Αναλύοντας το περιβάλλον που ενεργεί χωρίς να αντιδρά σε σχέση με τον ρόλο της κάθε κοινωνικής τάξης (εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενους, ως σύνολο), 3) Θεωρώντας  ως «ανώτερα» προβλήματα τις δυσκολίες της συλλογικής λειτουργίας της κοινωνίας και προτείνοντας (όπως κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα) να ξεπεραστούν τα προβλήματα, που δημιουργεί ο καπιταλισμός με δια ταξική οντότητα, 4) Αλλάζοντας τις προηγούμενες αναλύσεις του, ως συνδικάτο, για να προσαρμοστεί σε αυτά που του επιβάλλει η κυρίαρχη κοινωνική τάξη (αυτό έχει κάνει στο ισπανικό κράτος η CCOO).
Ο ταξικός εχθρός μας, αυτοί που έζησαν πάντα σε βάρος της εργασίας των άλλων (δουλέμποροι, οι μονάρχες, δικτάτορες, αστοί, κλπ), ξέρει να χρησιμοποιεί τον κανόνα του «διαίρει και βασίλευε». Είναι το να διαιρείς τον εχθρό. Αυτοί ξέρουν ποιος είναι ο εχθρός τους, οι εκμεταλλευόμενοι, γι’ αυτό ΕΠΕΝΔΥΟΥΝ στην προσπάθεια του να προσπαθήσουν να μας χωρίσουν.
Το παράδειγμα αυτό που γνωρίζω καλύτερα είναι η CCOO, που από συνδικάτο ΥΠΟΔΕΙΓΜΑ για τους τιμημένους συνδικαλιστές της Λατινικής Αμερικής και των άλλων ηπείρων, έγινε ένα από τα πιο ΧΡΗΣΙΜΑ συνδικάτα για τον παγκόσμιο καπιταλισμό. Ως εκ τούτου: 1) το χρηματοδοτούν, έτσι ώστε να μπορεί να λειτουργήσει σαν συνδικάτο  αν και έχει χάσει και εξακολουθεί να χάνει δεκάδες χιλιάδες μέλη, 2) η αστική δικαιοσύνη απαλλάσσει τους ηγέτες του σε αποδεδειγμένες υποθέσεις διαφθοράς, 3) εξαγοράζουν και διαφθείρουν τους ηγέτες του οι οποίοι (αφού παρέχουν τις υπηρεσίες τους προς το κεφάλαιο ως κίτρινοι συνδικαλιστές) γίνονται από διευθυντές προσωπικού, ανώτερα μέλη της δημόσιας διοίκησης ή των διεθνών οργανισμών όπως η ΔΟΕ, κ.λπ.
Ο μαρξισμός, ο οποίος έδωσε μια σαφή ιδεολογία στο εργατικό και συνδικαλιστικό κίνημα ήταν το θεμέλιο της CCOO η σαφής ιδεολογική βάση του. Ως εκ τούτου η CCOO, όπως και όλα τα παγκόσμια ταξικά συνδικάτα, χρησιμοποίησε την πραγματικότητα της ταξικής πάλης για να γίνει μέρος της αντιφασιστικής πρωτοπορίας. Ήταν η κύρια μαζική οργάνωση από αυτές που βοήθησαν  στον τερματισμό της φασιστικής δικτατορίας του Francisco Franco. Σε αυτόν τον αγώνα η ιδεολογική συνεισφορά της ήταν μεγάλη και βασική.
Σήμερα σε πάρα πολλές εργατικές γειτονιές (όπου η CCOO ήταν σημείο αναφοράς και  σεβαστή ως προς τις συμβουλές της για πολιτικές εκλογές) η ιδεολογική σύγχυση επέτρεψε στον νεοφασισμό του ΡΡ να γίνει η πολιτική δύναμη που λαμβάνει τις περισσότερες ψήφους.
Το ίδιο συμβαίνει και με την εργατική ψήφο σε πάρα πολλά μέρη στην Ευρώπη που είχαν προηγουμένως παράδοση στον αντικαπιταλιστικό αγώνα.
Επιπλέον, οι ηγέτες της CCOO, και οι ηγέτες του κίτρινου συνδικαλισμού με επικεφαλής την CSI, (καλά καθοδηγούμενοι από την αστική τάξη, η οποία εξακολουθεί να τους δίνει γενναιόδωρες επιδοτήσεις) κάνουν σήμερα την καλύτερη διάδοση του δια ταξικού μηνύματος (αναφέρομαι βέβαια με την έννοια του να το κάνει πιο αποτελεσματικά, ώστε να ξεγελάσουν τους εργαζόμενους)  απ’ ότι η ίδια η αστική τάξη.
Αρκεί να ξαναδιαβαστούν τα έγγραφα των τελευταίων συνεδρίων της CCOO και CSI, για να αποδειχτεί ότι, στις εκατοντάδες σελίδες που καταλαμβάνουν αυτά τα έγγραφα, χρησιμοποιείται πάντα ο όρος «κοινωνικοί εταίροι» αλλά ΠΟΤΕ "ΚΟΙΝΩΝΙΚΕΣ ΤΑΞΕΙΣ" (πού ήταν η ορολογία που χρησιμοποιείτο από την CCOO, όταν ήταν ταξικό συνδικάτο).
Το πρώτο μου έργο ως επικεφαλής της CCOO (δεκαετία του '60 του περασμένου αιώνα) ήταν η διδασκαλία συνδικαλισμού. Προφανώς, αυτές οι διαλέξεις βασίστηκαν στην εξήγηση της ύπαρξης της ταξικής πάλης. Σήμερα αυτή η ορολογία δεν χρησιμοποιείται πλέον. De facto απαγορεύεται από την αστική τάξη, που χρηματοδοτεί την CCOO και την CSI.
Συνέπεια όλων αυτών είναι η απώλεια, για το μεγαλύτερο μέρος της εργατικής τάξης, αναφορών στην πολιτική πάλη. Και η έλλειψη πολιτικής κουλτούρας βοηθά το φασισμό.
Αντίθετα, αν ο συνδικαλιστικός αγώνας γίνεται με ταξικά κριτήρια βοηθά στο να  προσδιοριστεί ο εχθρός της εργατικής τάξης και των πολιτικών οργανώσεων του (διαφοροποιημένων  ώστε να φανεί σαν δημοκρατία, αλλά πανομοιότυπων σε σχέση με τους νόμους που επιβάλλονται από τις πολυεθνικές: τώρα των Συνθηκών του Ελεύθερου Εμπορίου που ακυρώνουν την ικανότητα αποφάσεων των κρατών, συνθήκες που υποστηρίζουν όλα τα προ-καπιταλιστικά κόμματα).
Οι εργατικές συνοικίες, δυστυχώς, και ως λογική συνέπεια της ανωτέρω εξήγησης (στην οποία πρέπει να προστεθεί η επιτυχία -σχετική με τα παραπάνω- της αστικής τάξης του να επιδεινώνει την ποιότητα της εκπαίδευσης), είναι όλο και περισσότερο πλέον, εκείνα τα σημεία όπου αυξάνεται ο αριθμός των ψήφων (και όχι μόνο στην Ισπανία, σε όλη την Ευρώπη) προς φασιστικές επιλογές. Η έλλειψη πολιτικής αλλά και συνδικαλιστικής κουλτούρας είναι στενά αλληλένδετες, φέρουν μαζί τους το σκεπτικό ότι είναι αρκετό να αλλάξουν οι πρωταγωνιστές, χωρίς να λαμβάνουν υπόψιν τους ότι αυτό που πρέπει να αλλάξει είναι τα προγράμματα, τα περιεχόμενα της πολιτικής πρότασης.
Οι φασίστες ενθάρρυναν πάντα τον διαταξισμό.  Πάντα προωθούσαν την ιδεολογία που αρνείται την ταξική πάλη (όπως των κίτρινων συνδικάτων και της σοσιαλδημοκρατίας). Πάντα ενθάρρυναν την έλλειψη κουλτούρας (και όχι μόνο πολιτικής), γι’ αυτό και έκαιγαν τα βιβλία, γι’ αυτό προωθούν την τηλεόραση και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, χωρίς πολιτιστικό περιεχόμενο ή κριτικές.
Εδώ είναι η μεγάλη σύμπτωση ανάμεσα στη σοσιαλδημοκρατία και τα κίτρινα συνδικάτα με τους φασίστες. Τόσο  τους μεν όσο και τους δε, τους ενδιαφέρει να είμαστε άνθρωποι χωρίς κριτική.
Ξέρω ότι τα περισσότερα από τα μέλη των κίτρινων συνδικάτων, όπως και τα μέλη της σοσιαλδημοκρατίας, που ενεργούν με καλή πίστη, δεν θέλουν την άνοδο του φασισμού. Αλλά αποδέχονται το μικρότερο κακό, να μην "διασπάσουν" το συνδικάτο τους σε μέλη υπέρ της ταξικής πάλης και μέλη υπέρ του διαταξισμού. Με αυτό, στην πραγματικότητα μας, δίνουν πολύ έντονη δύναμη (κάθε μέρα), στον διαταξισμό που χρησιμοποιούν οι φασίστες.
Το μόνο θετικό μέλλον της πολιτικής ζωής, ενός πλανήτη που βλέπει τελευταία να αναβιώνει ο φασισμός, είναι το να προσδιορίσει σαφώς, και με την πραγματική της αξία, την ταξική πάλη.
Κατά τη γνώμη μου, εδώ είναι το μεγάλο έργο της ΠΣΟ,  να είναι σε θέση να εξηγήσει την ύπαρξη της ταξικής πάλης και να ξέρει να οργανώνει τους εκμεταλλευόμενους ενάντια στον μοναδικό εχθρό τους, το κεφάλαιο (που χρησιμοποιεί και χρηματοδοτεί το φασισμό).
Η ΠΣΟ, πραγματικά, εκτός του ότι είναι η μεγάλη και μοναδική παγκόσμια αντικαπιταλιστική και αντιιμπεριαλιστική οργάνωση, θα είναι (και ήδη είναι) η απαραίτητη μεγάλη αντιφασιστική οργάνωση.
Ενθαρρύνω όλους τους αντιφασίστες να κατανοήσουμε αυτό το μεγάλο ρόλο της ΠΣΟ.

Quim Boix
Γενικός Γραμματέας της TUI (Διεθνής Ένωση Συνδικάτων)
Συνταξιούχων και Επιδοματούχων (PyJ) της ΠΣΟ
http://www.wftucentral.org/?la nguage = en
http://www.pensionistas.info/w EB / en